برای هر کسی پیش می‌آید که در برهه‌ای از زندگی، حسرت کارهایی را که مورد علاقه‌اش بودند بخورد و به افرادی که در این حوزه موفق بودهاند، غبطه بخورد. اگراز این افراد پرسیده شود که چرا علایقشان را دنبال نکرده‌اند، از کمبود وقت و مشغله‌های فروانی که در آن غوطه‌ور هستند را بهانه می‌کنند. اما […]
برای هر کسی پیش می‌آید که در برهه‌ای از زندگی، حسرت کارهایی را که مورد علاقه‌اش بودند بخورد و به افرادی که در این حوزه موفق بودهاند، غبطه بخورد.
اگراز این افراد پرسیده شود که چرا علایقشان را دنبال نکرده‌اند، از کمبود وقت و مشغله‌های فروانی که در آن غوطه‌ور هستند را بهانه می‌کنند. اما اگر در احوال آنها دقیق شویم و یا یک شبانه‌روز از چگونگی سپری شدن اوقاتشان را ببینیم، متوجه می‌شویم که میزان بهره مفید آنها از وقت و انرزیشان نسبت به زمانی که از دست داده‌اند، بسیار ناچیز است.
اکثر ما به انجام کارهایی عادت کرده‌ایم که نه تنها سودی ندارند، بلکه میزان زیادی از انرژی ما را هم می‌گیرند و در انتها چیزی عایدمان نمی‌کنند.
اما با استفاده از یک برنامه درست و روش مناسب می‌توان از زمان و انرژی خود بهره درست ببریم.
خلق یک عادت جز کارهای بسیار سختی است که انسان همیشه خود را در انجام آن ناتوان دیده است. ایجاد یک عادت نیازمند صرف انرژی و توان زیادی است که انسانها ترجیح می‌دهند از انجام آن صرف‌نظر کنند تا از منطقه آرامش خود خارج نشوند.
در این مقاله درباره چگونگی شکل‌گیری یک عادت صحبت می‌کنیم. از ارزش عادتهای مطالعه و نوشتن و کاربرد آنها حرف می‌زنیم و در ادامه روش موثری برای ایجاد عادت پیشنهاد می‌دهیم که تجربه انجام آن را داشته‌ایم.
ارائه فایل به صورت pdf
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
